Obserwuje się wśród oponentów polityki Zachodu pewną wstydliwość w przedstawianiu współczesnej problematyki rosyjskiej – pisze 1abezmetki, autor poniższego tłumaczenia. - Zgoda: „po pierwsze, nie szkodzić!” – tak nakazuje klasyczny imperatyw Hipokratesa. Taktowne milczenie – jak sądzę – nie jest jednak najlepszą z możliwych – postaw. Choćby z tego powodu, że bierność pozostawia oponentom – wobec naszego milczenia – otwarte pole dla dezinformacji. Osobiście zachowuję ostrożność w formułowaniu opinii, co nie znaczy, że jestem całkowicie obiektywny. To niemożliwe. Stąd – pewna zamierzona i nie – tendencyjność w doborze tłumaczonych tekstów. Unikam jednak „błędów sapera”.
Takie – póki co – moje dobre prawo do nagłaśniania sympatii i anty- w problematycznej nagrodzie, za ślęczenie nad wyborem i udostępnianiem informacji. Interpretacja i komentarze to już Państwa sprawa. Poniższy artykuł pióra Jurija Gorodnienko, pochodzi z internetowej gazety СвободнаяПресса®. Przyznam się, że tytuł wzbudził moją inicjalną nieufność. Artykuł jednak uznaję za dorzeczny.
A teraz już zapraszam do lektury.
—————————-
Jurij Gorodnienko: Od patriotyzmu do podziału kraju
Opozycja – to integralny element każdego demokratycznego społeczeństwa. Ma ona do odegrania ważną rolę w rozwoju i umocnieniu politycznego systemu kraju. Na opozycję nakłada się funkcję krytyki wobec sprawujących władzę. Z drugiej strony, precyzując, jest ona zobowiązana do formułowania alternatywnych projektów reformowania ustroju państwa, systemu prawa i gospodarki.
Kiedy rzecz dotyczy opozycji liberalnej, to nie oczekuje się od niej, tak po prostu, poszczególnych reform, lecz programu formowania nowego systemu politycznego lub organizacji społeczeństwa. W odniesieniu do Rosji, gdzie w statusie wiodących liberalnych sił opozycyjnych, występują partie «Яблоко» (Jabłoko) и «ПАРНАС» (Parnas), ich rezultaty zależą bezpośrednio od tego, jaki obraz przyszłości proponuje się społeczeństwu.
Samą krytyką „reżimu”, nie zdobędzie się sympatii Rosjan. Oczekuje się od nich (liberałów – przyp. tłum.) projekcji nowej koncepcji ustroju politycznego Rosji. Jednakże jeśli wejrzeć w ich partyjne programy („Platformę demokratycznej koalicji – Partii Ludowej Wolności” czy „Manifest Demokratyczny” – partii Jabłoko), to odkrywa się, że większość tez można sprowadzić do jednej idei: sformować „autentycznie” demokratyczne społeczeństwo, integrując Federację Rosyjską z Unią Europejską, zapożyczając od Zachodu jego polityczne tradycje i wartości.
Z ideą członkostwa w Unii Europejskiej wiąże się – jedna z głównych inicjatyw partii Parnas – decentralizacja, rozszerzenie zakresu lokalnej autonomii (zgodnej z Europejską Kartą o samorządzie lokalnym). Dla uzasadnienia konieczności ustanowienia kontroli społecznej nad władzą, zmiany prezydenta i partii rządzącej, przywodzi się również, jako przykład, zachodnie „tradycje demokratyczne”.
W taki sposób, w istocie, integrację z Eurosojuzem przedstawia się jako kluczową ideę. I wszystko to w momencie, kiedy kraje EU poszukują rzeczywistej, a nie iluzorycznej suwerenności, i ze wszystkich sił starają się wydostać ze składu zjednoczonej Europy. Jaskrawy przykład to Wielka Brytania, której ludność zdecydowała nie wiązać swego losu z Unią Europejską, na bazie której formuje się jedno państwo pod zewnętrznym protektoratem.
Okazuje się, że rosyjska liberalna opozycja sugeruje ogromnej i bogatej Federacji Rosyjskiej, ażeby zrobiła to, od czego odżegnują się niewielkie zjednoczone królestwa – oddania suwerenności w cudze ręce. W rezultacie głos największego na świecie kraju zostanie zrównany z głosem miniaturowego Luksemburga czy maleńkiej Belgii.
A biorąc pod uwagę fakt, że dzisiaj Waszyngton, narzucając Europie partnerstwo transatlantyckie, naraża Rosję w przypadku asocjacji na to, że ustanowione przez Zachód ponadnarodowe organy sądownicze, będą w stanie anulować praktycznie wszystkie decyzje prezydenta, rządu, parlamentu i sądów Federacji Rosyjskiej.
Więcej, sugerowanie integracji Rosji w Eurosojuz w istocie wyraża zamiar spowodowania podziału na podstawie geograficznej. Przecież model integracyjny UE zakłada, że terytoria nieeuropejskie nie kwalifikują się do wejścia w skład Unii. W rezultacie, kraje członkowskie UE, sprawujące władzę na innych kontynentach (Wielka Brytania, Francja, Dania, Norwegia) zostały zmuszone do przyznania tym regionom szerokiej autonomii. Odbywa się to w różnych formach.
Na przykład Grenlandia, formalnie podlegająca Królestwu Danii, nie tylko nie należy do UE, ale otrzymała prawo formowania własnego rządu, parlamentu, ustawodawstwa, sądu, armii, policji i może podejmować decyzje w sferze polityki zewnętrznej. Zamorskie terytoria Wielkiej Brytanii posiadają swoje własne systemy władzy, własne ustawodawstwo, prawo ustanawiania przedstawicielstw zagranicznych. Na ostatek, zamorskie posiadłości (kolonie) Francji korzystają częściowo z pół-autonomii, a częściowo otrzymały status jednostek administracyjnych – departamentów Republiki Francuskiej. Ale nawet w tym ostatnim przypadku, takie rozwiązania postrzega się jako tymczasowe, do czasu proklamacji niezawisłości.
Ale Rosja to nie Francja, nie Wielka Brytania i nie Dania. Poza Europą do niej należą nie małe i nie bezludne wyspy, a 77% terytorium, które leży w Azji. I to nie byłe kolonie, jak w przypadku (wymienionych) krajów europejskich. Z tego powodu, gdyby Federacja Rosyjska wstąpiła do EU i przyjęła europejski model organizacji stosunków ze swoimi terytoriami azjatyckimi, to z jednego kraju musiałaby przekształcić się – jako minimum – w rosyjską konfederację. Co w praktyce oznaczałoby podział Rosji na dwa państwa: europejskie i azjatyckie. Tak oto przedstawia się obraz przyszłości i nowy reżim polityczny, postulowany przez liberalną opozycję.
Jest prawdą, jeśli ponownie zwrócić się do dokumentów programowych partii «Яблоко» i «ПАРНАС», że wyraźnie uwidocznia się próba zawoalowania tego faktu. Na przykład, postulat osiągnięcia przez Federację Rosyjską członkostwa w Unii Europejskiej, uzasadnia się szeregiem rzekomo szczególnych, różnicujących „tradycji kulturowych” i „położeniem geograficznym”, które umożliwiają („in spe” – przyp. tłum.) „uznanie Rosji – za kraj europejski”.
Absurdalność podobnych twierdzeń jest oczywista nawet dla uczniaka.
————————————-
http://svpressa.ru/politic/article/151620/
СвободнаяПресса®
Юрий Городненко, „O политических силах в России, желающих ее распада”
————————————-
Przetłumaczył: 1abezmetki
Przedruki mile widziane. Wyjątek – Neon24.
Bojkotuj Neon24!
