"Jak wiadomo, ochrzczony Żyd nie przestaje być Żydem, nie traci specyficznych cech i nawyków życia swego narodu" - pisze autor poniższego artykułu.
JAK KATARZYNA 'WIELKA' OSIEDLIŁA NA RUSI LICHWIARZY I HANDLARZY ALKOHOLEM
Trzeba pamiętać o wielkich zwycięstwach naszych przodków - pisze rosyjski publicysta. - To święty obowiązek każdego z nas, ponieważ wiedza o tych wielkich zwycięstwach z przeszłości nosi w sobie klucze do zrozumienia tego, jak trzeba budować swoją przyszłość. Tak jak pamiętamy zwycięstwo naszych dziadów w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej nad nazizmem hitlerowskim w 1945 roku, tak samo musimy czcić i pamiętać nieoceniony wkład w rozwój Rusi zwycięstwa księcia Światosława Chrobrego w 964 nad Chazarią.
.
Po tej klęsce Chazarowie rozproszyli się
.
Rozbijając żydowski Chazarski Kaganat - państwo pasożytnicze, które żyło wyłącznie z handlu niewolnikami, lichwy i kontroli nad szlakami handlowymi, tak zwanym "Wielkim Szlakiem Jedwabnym" - Światosław, syn Igora, uwolnił Rosję z jarzma chazarskiego, wzmocnił potęgę Rusi i wyprowadził ją na wiodące pozycje w światowej polityce tamtych czasów. Zwycięstwo nad Chazarią – to triumf rosyjskiego oręża i niezwyciężonego ducha nad systemem pasożytniczym, stworzonym przez Żydów w państwie chazarskim.
.
Imperium, które żyło dzięki handlowi i rozbojom, przestało istnieć. Jego turecka ludność (ros. – тюрки, тюркское население – Turkijczycy, ludność turkijska, posługująca się nazywanym obecnie językiem tureckim – Turcy, Azerbejdżanie, Uzbecy…; w słownikach współczesnych używa się zamiast tych określeń: Turcy, turecki – od tłum.), za wyjątkiem małego plemienia Karaimów, rozstała się z judaizmem, przechodząc do innych wyznań (w większości - do islamu), a Żydzi właściwie zostali zmuszeni do szukania sobie innego miejsca przebywania - głównie w Europie Zachodniej i Środkowej.
.
Książę Światosław - Odeski Politikum Światosław był poganinem i wielkim wojownikiem, przed którym drżał nawet Konstantynopol. Ale on niezbyt dobrze znał historię narodów świata i nie zdawał sobie sprawy, z kim tak pomyślnie się rozprawił. Dokonał rozgromienia Kaganatu nie ze względów religijnych lub etnicznych, a tylko ze względów politycznych, wojskowych i państwowych.
Dlatego Żydzi w dalszym ciągu w wielkich ilościach żyli i pracowali na terytorium Starożytnej Rusi, odgrywając istotną rolę w życiu Kijowa. Przymusowe wprowadzenie chrześcijaństwa na Rusi w 988 roku przez księcia Władimira Świetego (według niektórych źródeł – Żyda po matce Żydówce) sprzyjało adaptacji dawnej ludności rosyjskiej do Żydów.
Żyjąc wśród Rosjan, Żydzi pozostawali sobą i zachowywali się tak, jak zawsze to robili i robią wśród innych narodów, to znaczy, ze skrajnym stopniem etno-egocentryzmu. Jednak w tamtych czasach narody były jeszcze przyzwyczajone do wyrażania swojej woli bezpośrednio i aktywnie, w formie "nieparlamentarnej". W 1113 roku w Kijowie wybuchło powstanie, bardzo zacięte, przeciwko wyzyskowi żydowskiemu.
Następstwem tego powstania była narada książąt starożytnej Rusi, którzy postanowili wypędzić wszystkich Żydów z obszarów państwa i w przyszłości nie dopuszczać do ich pojawienia się na ziemi rosyjskiej. Ustalono i publicznie ogłoszono, że życie i mienie Żydów odtąd nie będzie tutaj chronione. Wskutek tego Żydzi usunęli się z zamieszkałych ziem, gdzie tak sprytnie do tej pory załatwiali swoje sprawy i opuścili Ruś. Oczywiście, niektóre osoby czasami "przylatywały" na nasze ziemie.
Ale w całości Rosja na całych sześćset pięćdziesiąt lat była wolna od tego plemienia. Pomimo tego, że Żydzi wielokrotnie prosili, aby zezwolić im na zamieszkanie w Rosji, rosyjscy carowie odmawiali im tego konsekwentnie, chociaż czasami korzystali z usług niektórych bogatych i wykształconych Żydów.
ŻYDZI W ROSJI W XVIII - XIX WIEKU
Przez SZEŚĆ i pół wieku Rosjanie całkowicie zapomnieli i utracili pojęcie o antynarodowych cechach Żydów i byli zupełnie nieprzygotowani do nowego spotkania z nimi. Spotkanie to miało miejsce w 1775 roku, kiedy Rosja, z woli cesarzowej pochodzenia niemieckiego Katarzyny Drugiej, przyłączyła do siebie ziemie, które kiedyś należały do Rosji, a następnie zostały oderwane przez Polskę. Miejscowa ludność (Małorusini – Ukraińcy i Białorusini) jęczała pod jarzmem Żydów (dzierżawców, lichwiarzy i handlarzy alkoholem), które było wiele bardziej ciężkie i bezlitosne od jarzma polskich gospodarzy, którzy byli zależni od Żydów pod względem ekonomicznym. Teraz z jarzmem żydowskim przyszło zapoznać się i Wielkorusom - przodkom współczesnych Rosjan.
Katarzyna II
Przez długi czas Żydom nie wolno było osiedlać się poza tymi obszarami ziemi, które zostały przyłączone przez Katarzynę: ustalono tzw. granicę osiedlenia. Ten środek ochronny bardzo drażnił Żydów, którzy marzyli o bogactwach całej Rosji, wywoływał u nich gniew i oburzenie. Niemniej jednak, środek ten był umiejętnie przezwyciężany przez wykształconych i bogatych imigrantów z gminy żydowskiej. Wielu z nich nawet przyjmowało chrześcijaństwo (podobnie jak to zrobił Izrael Blank), aby otrzymać możliwość życia i pracowania w pradawnych regionach Rosji. Jak wiadomo, ochrzczony Żyd nie przestaje być Żydem, nie traci specyficznych cech i nawyków życia swego narodu.
Car Aleksander II dokończył rozpoczętego przez Katarzynę dzieła i obsypał Żydów dobrodziejstwami. Odtąd Żydom wolno było mieszkać w Moskwie wszędzie. (Na początku lat 1890 [czyli za jakieś 35 lat] w Moskwie osiedliło się ponad 70 tys. Żydów!). Od 1856 roku zaniechano powoływania dzieci żydowskich do armii rosyjskiej.
W 1859 roku zostało przyznane żydowskim kupcom pierwszej gildii prawo do zamieszkiwania i handlowania w całej Rosji. W tych samych latach zostały otwarte dla Żydów takie miasta, jak Nikołajew, Sewastopol, Kijów. W 1861 roku wszyscy Żydzi – dyplomowani specjaliści otrzymali prawo do życia poza granicą osiedlenia, i byli dopuszczani do służby państwowej.
W 1865 roku pozwolono przyjmować na służbę wojskowo - medyczną żydowskich lekarzy, został również otwarty tymczasowy dostęp do wewnętrznych prowincji dla Żydów – mechaników, piwowarów, rzemieślników i mistrzów... Praktycznie z tego prawa mogli skorzystać prawie wszyscy Żydzi, którzy chcieli, chociaż miejscami o największej koncentracji Żydów pozostały południowo-zachodnie regiony Imperium Rosyjskiego.
W jaki sposób odwdzięczyli się Żydzi rosyjskiemu carowi? - Dobrodziejstwa Aleksandra II nie uratowały go od żydowskiej plemiennej okrutnej nienawiści. Idea carobójstwa narodziła się w komitecie partii podziemnej "Wola Ludu" (ros. – "Народная воля” – od tłum.), do którego weszło dwóch Żydów (Goldenberg i Zundelewicz), dwóch Polaków (Kobylański i Kwiatkowski) i jeden Rosjanin (Michajłow).
Pierwszym, który podał myśl o zabiciu imperatora i który zaoferował swoje w tym celu usługi był właśnie Goldenberg, jak to stało się znane później z jego własnego świadectwa, opublikowanego w "Dzienniku Historycznym” (ros. "Историческом вестнике” – od. tłum.) z roku 1910. Jednak uznano za niewłaściwe przekazywanie sprawy zabójstwa Cara Rosji bezpośrednio do rąk Żyda.
Zamach udał się 01 marca 1881 roku, pod nogi Cara Aleksandra została rzucona bomba. Chociaż zamachowcami byli Rosjanin Rysakow i Polak Hryniewiecki, to historia przygotowania tej potwornej zbrodni jest upstrzona nazwiskami żydowskimi: Nathanson, Deutsch, Isaac, Aronczik, Aptekman, Dewel, Buch, Gelfman, Fridenson, Zuckerman, Lubkin, Hartmann i inni.
Syn zmarłego Cara, Aleksandr III, który wstąpił na tron, rozpoczął zakrojone na szeroką skalę prześladowanie terrorystów, co wywołało falę szalonej plemiennej żydowskiej nienawiści i zemsty. Wśród zamachowców na nowego cara był Aleksander Uljanow, starszy wnuk Żyda Izraela Blanka. Został złapany i stracony. Na wieść o jego śmierci, jego młodszy brat Władimir Uljanow (przyszły Lenin) ślubował straszną zemstę dla domu Romanowych. Tę przysięgę osobistej zemsty, jak wiadomo, Lenin wypełnił do końca.
Aleksander III, który zdał sobie sprawę ze złowrogiej roli "narodu wybranego" na podstawie tragicznego doświadczenia jego ojca, starał się przywrócić granicę osiedlenia, rozpoczął „wyciskanie” poza jej granice Żydów, rozsianych po całej Rosji. Szczególną wagę przywiązywał on do oczyszczenia z Żydów Moskwy, którą wypełnili oni tak, że w dzielnicy, w której mieściła się synagoga chóralna, można było słyszeć tylko mowę żydowską, a nie rosyjską.
29 marca 1891 roku Minister Spraw Wewnętrznych przedstawił carowi sprawozdanie w sprawie stopniowego wysiedlenia Żydów z Moskwy i guberni moskiewskiej. Aleksander III napisał na dokumencie krótko: "Wykonać”. Imperatorski rozkaz został opublikowany w dniach żydowskiego święta Paschy. Wysiedlenie ludności żydowskiej było obliczone na rok. To odpowiedzialne zadanie zostało powierzone dyrektorowi Departamentu Policji, towarzyszowi Ministra Spraw Wewnętrznych fon Plewe i gubernatorowi generalnemu w Moskwie, bratu Cara - Wielkiemu Księciu Siergiejowi Aleksandrowiczowi. W większości poradzili oni sobie z zadaniem (niestety, nie do końca), ale odtąd obaj zostali skazani.
Dziwne, ale Car Aleksander III przeżył tylko rok po wyżej wymienionej rezolucji, i została ona nie wykonana.
Trzeba powiedzieć, że Żydzi nie tylko działali w podziemiu, ale również całkiem aktywnie i skutecznie zdobywali sobie „miejsce pod słońcem” w legalnej sferze działalności. Z 5,6 mln Żydów, zamieszkujących w 1913 roku w Rosji, 50 tys. było robotnikami, 250 tysięcy – rzemieślnikami, a pozostali zdolni do pracy Żydzi – to kupcy, lichwiarze, szynkarze itp. Według spisu ludności rosyjskiej w 1897 roku z 618.926 osób, zatrudnionych w handlu na terytorium imperium, 450.427 (czyli 72,8%) stanowili Żydzi.
Bankier Domu Imperatorskiego Żyd Stiglitz otrzymał tytuł barona; bankier i właściciel kopalń złota Rubinstein został przyjęty przy dworze; wykonawca na budowie kolei Samuel Poliakow cieszył się przychylnością samego cara. Oszust i partacz, brał ogromne pieniądze od państwa, ale budowę prowadził na chybcika, z materiałów bezwartościowych, „klajstrując” usta rewizorów pieniędzmi.
Właśnie na zbudowanej przez niego nieuczciwym sposobem kolei nastąpiła katastrofa carskiego pociągu, wracającego z Krymu, w czasie której Car Aleksander III uratował swoją rodzinę, ale został ranny, co później doprowadziło do śmiertelnej choroby. Zadania ograniczenia wpływu Żydów w Rosji wykonać nie zdążył. Pomimo restrykcyjnych kwot, w 1910 roku Żydzi stanowili 10% studentów uczelni technicznych. Powszechnie znana jest dominacja Żydów w przedrewolucyjnym dziennikarstwie, w kierownictwie wszystkich partii politycznych lewego skrzydła. I tak dalej...
Wszystkie podobne sukcesy licznych Żydów absolutnie nie uspokajały tego plemienia jako całości, dążącego do zaprowadzenia w Rosji swoich porządków i nie zatrzymującego się w drodze do tego celu przed niczym.
Link do artykułu w wersji oryginalnej: http://antisionizm.info/Kak-Ekaterina-Velikaya-poselila-na-Rusi-arendatorov-otkupshchikov-rostovshchikov-i-torgovtsev-spirtnim-1156.html
29.04.2014. - Tekst przetłumaczył z języka rosyjskiego Janusz Sielicki dla portalu gazetawarszawska.com, link: http://www.gazetawarszawska.com/index.php/money/300-jak-katarzyna-wielka-osiedlila-na-rusi-lichwiarzy-i-handlarzy-alkoholem
* * * * * * *
E. MICHAEL JONES – O WSCHODNICH ŻYDACH (OSTJUDEN)
https://www.youtube.com/watch?v=W6nXZqhKvzQ
Fragment wywiadu poświęconego książce "The Jewish Revolutionary Spirit” („Żydowski duch rewolucyjny”).
E. Michael Jones
Kiedy ta fala konwersji (na chrześcijaństwo) miała miejsce na Zachodzie, żydzi, którzy nie chcieli się ochrzcić, stopniowo migrowali na wschód. Polska stała się tym, co nazywa się "Paradisus Iudeorum”, raj żydów, z początkiem XVII wieku.
To był początek problemu. Otrzymali specjalny status, wykorzystywali swój specjalny, a ich główną bronią była lichwa. Tak jak wszędzie, gdzie przybyli, zrazili do siebie gospodarzy i wyalienowali się od otoczenia. Reakcją były pogromy podczas powstania Chmielnickiego z 1648 roku.
Polska klasa rządząca, szlachta, kontrolowała ziemię. Posiadacze ziemscy zawsze mają problem z pieniędzmi. W feudalizmie masz ziemię, masz ludzi uprawiających tą ziemię i ci ludzie corocznie winni są określoną ilość zboża. Pieniędzy potrzebujesz już teraz! Jak więc przekształcić długoterminową ekspektatywę przychodów w krótkoterminowe zasoby gotówki? Tutaj pojawiał się żyd, który potrafił pożyczyć pieniądze.
W ten sposób żydzi przejęli kontrolę nad polską warstwą rządzącą, to samo zrobili w Anglii, pożyczali jej pieniądze. Jak zadłużasz się u żyda, to skończysz jako jego sługa.
Przypis: taką praktykę narzuca żydowski bóg. Księga Przysłów 22:7, http://biblia.deon.pl/rozdzial.php?id=560 Ubogimi kieruje bogaty, sługą wierzyciela jest dłużnik.
Polska szlachta nie mogła produkować wódki, to było poniżej jej godności. Szlachta przyznawała żydom prawo do produkcji wódki, a żydzi wyzyskali je narzucenia kontroli nad chłopstwem, używali alkohol w prowadzonej przez siebie wojnie kulturowej. To była tradycyjna broń żydów przywołana przez Henry’ego Forda w "Międzynarodowym żydzie”.
Kres nadszedł pod koniec XVIII wieku kiedy Polska została zmieciona z mapy, podzielona pomiędzy Prusy, Austrię i Rosję. Oznaczało to że Paradisus Iudeorum, ci wszyscy żydzi cieszący się tyloma prawami, teraz znaleźli się na zachodniej granicy Rosji, w kraju, który nie wierzył w koncepcję równych praw, tkwił w zupełnie innej epoce.
Procentowy udział ludności żydowskiej na ziemiach byłej Rzeczypospolitej
W rezultacie żydzi stali się bardzo nieszczęśliwi. Do dzisiaj można zaobserwować wśród żydów tę wrodzoną nienawiść do Rosji. Zaczęło się to wśród tych izolowanych ludzi, którzy nie byli obywatelami, byli izolowani w strefie osiedlenia. To była granica Imperium Rosyjskiego z Zachodem, żydzi byli więc aktywni w przemycie czy w działalności rewolucyjnej. Na początku tego procesu w Rosji pojawił się problem rewolucyjny, którego nie potrafiła rozwiązać a próbowała go rozwiązać w humanitarny sposób.
Aleksander Sołżenicyn w swojej książce "Dwieście lat razem”, która nie została (oficjalnie) przetłumaczona na język angielski z powodu żydowskiego veta, opowiada o problemie żydowskim od samego początku. Początkiem były rozbiory Polski. Rosja połknęła coś, czego nie mogła strawić.
Do cara docierają raporty o głodzie na Ukrainie. Chwileczkę, Ukraina to spichlerz Europy, jak to jest możliwe, że ludzie tam głodują? Jaka jest odpowiedź na to pytanie? - Odpowiedzą jest: żyd! Żydzi pożyczali pieniądze ukraińskim rolnikom, ci nie mogli oddać, więc żydzi przejmowali zbiory, które przeznaczali na wódkę, a nie na chleb, dlatego ludzie zaczęli głodować w najżyźniejszym regionie Rosji.
Car zaordynował: musimy się zając tym problemem! Przekształćmy żydów w rolników! To się nie udało, żyd nie będzie pracował na roli, bo jest to ciężka praca. Dasz żydowi pług, co on z nim zrobi? Sprzeda! Użyje tych pieniędzy do czegoś innego. Ten projekt więc upadł. Skutkiem był rosnący ferment rewolucyjny, rosnący do punktu kulminacyjnego w postaci zabójstwa Aleksandra II w 1881 roku. Byłem w St. Petersburgu, w miejscu, w którym car upadł na ziemię, zbudowano wielką cerkiew. To jest wyraz odrodzenia się rosyjskiego nacjonalizmu w odpowiedzi na żydowską agresję. Romanowowie nie mogli jednak opanować żydowskiego ruchu rewolucyjnego.
Komentarz tłumacza: "Dwieście lat razem” to książka opisująca przejawy wrodzonej nienawiści żydów do Rosji. Wyjaśnia ona sporą część historii Rosji i Polski z ostatnich trzystu-dwustu lat, pozwala zrozumieć korzenie zachowań żydów działających współcześnie w Moskwie, w Kijowie, w Warszawie czy w Nowym Jorku.
https://marucha.files.wordpress.com/2013/04/aleksander-solzenicyn-dwiescie-lat-razem-t-1.pdf
https://marucha.files.wordpress.com/2013/04/aleksander-solzenicyn-dwiescie-lat-razem-t-2.pdf
Przetłumaczył: Metro
